Czesław Błaszak

---

Życiorys

Czesław Błaszak był wybitnym przedstawicielem polskiej nauki, który przez dużą część swojej kariery związany był z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Ukończył III Liceum im. św. Jana Kantego w Poznaniu, co otworzyło mu drogę do dalszej edukacji. W 1966 roku zdobył dyplom na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi tego samego uniwersytetu, gdzie miał szansę uczyć się pod okiem znanego profesora, Jana Rafalskiego. Jego pasja i zaangażowanie w naukę zaowocowały zdobyciem stopnia doktora w 1972 roku, a następnie tytułu doktora habilitowanego w 1978 roku, również na UAM. W 1989 roku awansował na profesora zwyczajnego, co potwierdziło jego znaczący wkład w dziedzinę biologii.

Od 1991 do 2012 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Morfologii Zwierząt na Wydziale Biologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza, wnosząc istotny wkład w rozwój kierunków badawczych w tej dziedzinie.

W 2021 roku, pośmiertnie uhonorowany został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi wyraz uznania dla jego osiągnięć i wkładu w polską naukę.

Praca naukowa

Głównym obszarem badań Czesława Błaszak są rozległe i systematyczne analizy geograficzne roztoczy (Acari) z rodziny Zerconidae, jak również badania systematyczno-ekologiczne dotyczące roztoczy glebowych z rzędu Gamasida, które pochodzą z Europy.

Jest on autorem ponad 230 publikacji, które ukazały się w międzynarodowych czasopismach z 10 różnych krajów. Wśród tych prac, ponad 40 powstało we współpracy z niemieckimi zoologami.

W badaniach Błaszak opisał około 100 nowych gatunków roztoczy rzędu Gamasida, reprezentujących rodziny takie jak: Zerconidae, Halolaelapidae, Epicriidae oraz Eviphididae. Odkrycia te obejmują 18 nowych rodzajów z 24 różnych krajów, w tym: USA, Kanada, Hiszpania, Francja, Niemcy, Wielka Brytania, Włochy, Tunezja, Chorwacja, Turcja, Rosja, Iran, Irak, Afganistan, Gruzja, Mongolia, Korea Północna i Południowa, Pakistan, Indie, Nepal, Japonia, Austria oraz Polska.

Błaszak zrealizował również monografię roztoczy rodziny Zerconidae w kontekście Azji, Mongolii, Korei oraz Polski. Stworzył klucz do oznaczania rodzajów roztoczy tej rodziny w Ameryce Północnej. Dodatkowo, opracował monografię europejskich roztoczy z rodziny Halolaelapidae oraz klucze do identyfikacji roztoczy z rodzin Veigaidae i Epicriidae występujących w Europie.

Jednym z jego przełomowych osiągnięć było pierwsze w literaturze badanie fosylnych materiałów roztoczy z rodziny Zerconidae znalezionych w USA. Jego prace zostały cytowane w podręcznikach renomowanych wydawnictw, takich jak Harvard University Press, Cambridge University Press, McGraw Hill NY, Wiley-Liss NY, London, Texas University Press, Fisher Verlag (Jena) oraz Academic Press (Elsevier).

W ramach swojej kariery Błaszak współpracował z wieloma niemieckimi uniwersytetami, odbywając liczne pobyty w Heidelbergu, Vechcie, Greifswaldzie oraz Monachium. W latach 1986–1994 pełnił funkcję profesora kontraktowego na Uniwersytecie C. Ruprechta w Heidelbergu.

Jako promotor wspierał prace 11 doktoratów, był recenzentem 34 prac doktorskich, 15 rozpraw habilitacyjnych oraz autorem 15 recenzji związanych z nadaniami tytułów profesorskich dla różnych placówek naukowych w Polsce. Spełniał również rolę promotora doktoratu honorowego dla Profesora dr hab. Gerda Albertiego z Greifswaldu.

Pełnione funkcje

W ciągu swojej kariery Czesław Błaszak pełnił liczne istotne funkcje, które miały znaczący wpływ na rozwój badań zoologicznych oraz organizacji naukowych w Polsce.

• Przewodniczący Komitetu Zoologii Polskiej Akademii Nauk w latach 1996–2003,
• Wiceprzewodniczący Komitetu Zoologii PAN w latach 1993–1996 i 2003–2007,
• Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Warszawie w latach 2002–2014,
• Prodziekan Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Adam Mickiewicza w latach 1981–1984,
• Przewodniczący Rady Naukowej Parku Narodowego „Ujście Warty” w latach 2001–2004,
• Członek Rady Naukowej Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN w Krakowie w latach 1989–2006,
• Członek Komisji Embriologii i Morfologii Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie od 1996 roku,
• Członek Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego,
• Członek Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu.

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia

Czesław Błaszak zdobył wiele istotnych nagród i wyróżnień, które podkreślają jego wkład w dziedzinę nauki oraz jego znaczenie w środowisku akademickim.

• Doktorat honorowy Uniwersytetu w Vechcie (RFN) – 2006 r.,
• Honorowy członek Polskiego Towarzystwa Akarologicznego – 2013 r.,
• Nagroda Ministra za osiągnięcia naukowe – 1975 r.,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej – 2008 r.,
• Prof. C. Błaszakowi zostały dedykowane 33 nowe gatunki dla wiedzy, opisane z 20 krajów na wszystkich kontynentach, w tym 4 rodzaje: Blaszakia (Tanzania, Gwinea, Kongo), Blaszakiella (USA), Neoblaszakiella (USA), Blaszakzercon (USA).
• Wydanie monografii w czasopiśmie z listy filadelfijskiej (Annales Zoologici – 2008) z okazji 65 urodzin C. Błaszaka. Autorzy pochodzi od zróżnicowanych krajów: Polska, Niemcy, Austria, Turcja, Rosja, Serbia, Chiny, Wielka Brytania. Opisano nowe gatunki (patronimy) z takich miejsc jak Indie, Rosja, Hiszpania, Włochy, Tanzania, Gwinea, Kongo, Finlandia, Korea Południowa, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Rwanda, Kazachstan, Australia i Polska. Były to pierwsze opisy w literaturze światowej nowych gatunków z rodziny Zerconidae, w których wykorzystano także technologii barcodingu.

Podręczniki naukowe

W dorobku naukowym Czesława Błaszak znajdują się liczne publikacje, które mają znaczący wpływ na rozwój wiedzy w zakresie biologii oraz rolnictwa. Jednym z kluczowych dzieł jest współautorstwo książki „Roztocze (Acari). Znaczenie w życiu i gospodarce człowieka”, wydanej przez SGGW, która zdobyła uznanie jako najlepsza praca akademicka w swojej dziedzinie podczas Targów ATENY w 2005 roku.

W kontekście redakcji naukowych, Błaszak był redaktorem naukowym i współautorem 52 rozdziałów w sześciotomowej serii „Zoologia”, publikowanej przez PWN, z pięcioma tomami już wydanymi. Warto również wspomnieć o monografii „Przyroda Rezerwatu Słońsk – Das Naturschutzgebiet Słońsk. Pflanzen-Tiere-Hydrologie”, która ukazała się w 1999 roku pod redakcją R. Ehrnsberger, J. Dabert i C. Błaszak.

Współpraca z profesor Alicją Buczek zaowocowała stworzeniem dziewiętnastu monografii dotyczących stawonogów oraz ich wpływu na życie i gospodarkę człowieka. Oto niektóre z nich:

• Stawonogi pasożytnicze i alergogenne. Buczek A. Błaszak C. (red.), Wydawnictwo KGM, Lublin 2000, 235 s.,
• Stawonogi. Pasożyty i nosiciele. Buczek A., Błaszak C. (red.), Wydawnictwo KGM, Lublin 2001, 272 s.,
• Stawonogi w medycynie. Buczek A. Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2002, 306 s.,
• Stawonogi i żywiciele. Buczek A., Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2003, 476 s.,
• Stawonogi. Interakcje pasożyt-żywiciel. Buczek A., Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2004, 305 s.,
• Stawonogi. Różnorodność form i oddziaływań. Buczek A., Błaszak C. (red.). Koliber, Lublin 2005, 374 s.,
• Stawonogi. Znaczenie epidemiologiczne. Buczek A. Błaszak C. (red.), Koliber 2006, 345 s.,
• Stawonogi. Środowisko, patogeny i żywiciele. Buczek A. Błaszak C. (red.), Koliber, Lublin 2007, 248 s.,
• Stawonogi. Oddziaływanie na żywiciela. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2008, 305 s.,
• Stawonogi. Inwazje i ich ograniczanie. Buczek A. Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2009, 257 s.,
• Stawonogi. Ekologiczne i patologiczne aspekty układu pasożyt-żywiciel. Buczek A. Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2010, 295 s.,
• Stawonogi. Pasożyty człowieka i zwierząt. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2011, 265 s.,
• Stawonogi. Znaczenie medyczne i gospodarcze. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2012,
• Stawonogi. Aspekty medyczne i weterynaryjne. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber, Lublin 2013, 371 s.,
• Stawonogi. Zagrożenie zdrowia człowieka i zwierząt. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2014, 421 pp.,
• Stawonogi we współczesnym świecie. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2015, 394 pp.,
• Stawonogi. Zależności w układzie żywiciel – ektopasożyt – patogen. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2016, pp. 307,
• Stawonogi w środowisku miejskim i podmiejskim. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2017, pp. 225,
• Stawonogi pasożytnicze, alergogenne i jadowite – znaczenie medyczne i sanitarne. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2018, pp. 210.

Te prace stanowią znaczący wkład w zrozumienie roli stawonogów w naszym życiu oraz ich wpływu na zdrowie publiczne i gospodarkę.

Współpraca zagraniczna

Czesław Błaszak, jako wybitny naukowiec, zyskał ogromne doświadczenie podczas swojej międzynarodowej współpracy naukowej. W ciągu ostatnich lat odbył ponad 40 miesięcznych pobytów na uniwersytetach w Niemczech, co zaowocowało cennymi kontaktami oraz wiedzą. Jego działalność obejmuje uczelnie w takich miastach jak Heidelberg, Vechta, Greifswald i Monachium.

Jako trzykrotny stypendysta DAAD, Błaszak miał okazję doskonalić swoje umiejętności w Vechcie, Heidelbergu i Monachium. Jego wiedza i pasja do nauki doprowadziły do tego, że w latach 1986–1994 pełnił funkcję profesora kontraktowego na Uniwersytecie C. Ruprechta w Heidelbergu w Niemczech.

Błaszak aktywnie uczestniczył w międzynarodowych kongresach, gdzie był współautorem referatów związanych z jego badaniami oraz tematyką przyrodniczą w różnych krajach, takich jak Szwecja, Belgia, Austria, Niemcy i Francja. Jego zaangażowanie w badania terenowe można dostrzec poprzez kierowanie wyprawami naukowymi, jak trzymiesięczna ekspedycja do Afganistanu, Pakistanu i Indii w 1975 roku, oraz kolejna wyprawa do Indii i Nepalu w 1981 roku, organizowana przez PAN i UAM.

Jednym z kluczowych osiągnięć Błaszak jest jego rola jako koordynatora projektu polsko-niemieckiego. Projekt ten dotyczył „Kompleksowych studiów nad rezerwatem przyrody Słońsk”, które przyczyniły się do powstania Parku Narodowego „Ujście Warty”. Dodatkowo, Błaszak prowadził trzymiesięczne badania terenowe w Bułgarii, działając jako stypendysta BAN. Jego międzynarodowe doświadczenie oraz aktywność badawcza są niewątpliwym świadectwem jego zaangażowania w ochronę środowiska i przyrody.

Dydaktyka

Podczas swojej kariery akademickiej Czesław Błaszak prowadził wykłady na temat różnych aspektów zoologii, w tym zoologii ogólnej oraz filogenezy. Dodatkowo, prowadził zajęcia z biologii rozmnażania, ewolucji, protozoologii oraz anatomii porównawczej. Egzamin końcowy z tych przedmiotów był ustny i niezwykle wymagający, co sprawiało, że jedynie nieliczni studenci, którzy zdobli ocenę bdb, zostawali nagradzani przez profesora elegancko podaną herbatą.

W ramach swoich obowiązków dydaktycznych, Czesław Błaszak miał też przyjemność kierować grupą czterech stażystów zagranicznych. Wśród nich znajdował się roczny stażysta akarolog z Instytutu Entomologii na Florydzie, a także stażyści z Heidelbergu oraz dwaj z Greifswaldu. Taki międzynarodowy program stażowy świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój młodych naukowców i wymianę wiedzy w tej dziedzinie.

Ponadto, profesor był odpowiedzialny za prowadzenie kursu akarologii w Niemczech, co podkreśla jego rolę jako kluczowej postaci w nauczaniu tej specjalistycznej dziedziny zoologii.

Wypromowani doktorzy

Na przestrzeni lat, wielu wybitnych naukowców zrealizowało istotne badania, które przyczyniły się do zrozumienia różnorodnych cytologicznych i ekologicznych aspektów organizmów. Oto niektóre z prac, które zasługują na szczególne wyróżnienie:

• Grażyna Made, 1982. Badania nad zasiedleniem zwałowisk kopalnictwa węglowego przez roztocze rzędu Mesostigmata (Arachnida, Acari),
• Kaźmierski Andrzej, 1983. Rewizja Rodzaju Paralorryia Baker (Acari, Actinetida; Tydeidae),
• Jacek Dabert, 1991. Roztocze piór ptaków siewkowatych (Astigmata; Analogidea, Freyanoidea, Pterolichoidea) z Polski,
• Katarzyna Jesionowska, 1993. Studium morfologiczno-systematyczne rodziny Eupodidae (Actinotrichida, Actinedida, Eupodoidea),
• Tomasz Osiejuk, 1998. Biologia lęgowa gęgawy Anser anser w zmiennych warunkach rezerwatu Słońsk,
• Lechosław Kuczyński, 1999. Biologia lęgowa kaczki krzyżówki Anas platyrhynchos w rezerwacie Słońsk,
• Jerzy Michali, 2001. Sukcesja roztoczy z rzędu Gamasida na terenie pożarzyska w Puszczy Nadnoteckiej,
• Maciej Skorack, 2003. Ekopasożytnicze roztocze z rodziny Syringophilidae ptaków wróblowych (Passeriformes) Polski: taksonomiczne i ekologiczne aspekty układu pasożyt-żywiciel,
• Bożena Sikora, 2006. Roztocze z rodzaju Laelaps C.L. Koch, 1836 (Acari, Gamasida: Laelapidae) Europy,
• Agnieszka Szubert-Kruszyńska, 2012. Intensywność infestacji nocka dużego Myotis myotis (Mammalia: Chiroptera) przez pasożytnicze roztocze z rodziny Spinturnicidae (Acari: Gamasida) w zależności od kondycji i schronienia żywiciela,
• Franciszek Kornobis, 2013. Nicienie z podrodziny Longidorinae (Nematoda: Dorylaimida) w Polsce.

Kiedy analizujemy te publikacje, widzimy, jak różnorodne są tematy badań oraz jak ważne są one dla ekologii oraz biologii organizmów. Te prace nie tylko pogłębiają naszą wiedzę, ale także inspirują nowych badaczy do odkrywania kolejnych tajemnic przyrody.

Życie prywatne

Czesław Błaszak jest mężem Janiny, która posiada tytuł magistra biologii. Ich rodzina to również znakici syn Maciej, który osiągnął stopień doktora habilitowanego i obecnie jest profesorem na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, oraz córka Marta, która uzyskała tytuł magistra psychologii. Cieszy się także dziesiątką wnucząt.

W wolnym czasie Czesław pasjonuje się wieloma dziedzinami. Interesuje go herbata, w czym zna się bardzo dobrze, a także jest miłośnikiem muzyki renesansowej i barokowej. Poza tym, jest audiofilem, co oznacza, że kolekcjonuje sprzęt audio. Jego pozostałe zainteresowania to fotografia oraz podróże, które chętnie podejmuje.

Ważniejsze publikacje

Oto zestawienie najważniejszych prac opublikowanych przez Czesława Błaszak w dziedzinie entomologii i akarykologii. Publikacje te obejmują różnorodne badania nad różnymi rodzinami i gatunkami roztoczy, które przyczyniły się do poszerzenia wiedzy na temat tych organizmów.

• Błaszak, C. 1968. Badania nad interseksami u kosarzy (Opiliones). Pol. Pismo Ent. 38: 9-27,
• Błaszak, C. 1974. Zerconidae (Acari, Mesostigmata) Polski. Monogr. Fauny Pol. 3: 315 pp,
• Błaszak, C. 1976. Xenozercon glaber gen. nov., sp. nov. (Acari, Zerconidae) from North Korea. Bull. Acad. Pol. Sci. 24(1): 33-36,
• Błaszak, C. 1976. A revision of the family Zerconidae (Acari, Mesostigamata). Systematic studies on family Zerconidae I. Acarologia, 17(4): 553-569,
• Błaszak, C. 1976. Contribution to the knowledge of Zerconidae fauna from (Acari, Mesostigmata). Folia Ent. Hungarica, 28(2): 263-268,
• Błaszak, C. 1976. Systematic studies on family Zerconidae II. North Korean Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Cracov., 21(16): 527-552,
• Błaszak, C. 1978. Mongolian Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Acad. Sci. Hung. 24(3-4): 301-320,
• Błaszak, C. 1979. Systematic studies on the family Zerconidae IV. Asian Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Cracov. 24(1): 3-112,
• Błaszak, C. 1979. Tunisian Zerconidae (Acari, Gamasida: Zerconidae). Folia Ent. Hung. 32(2): 13-26,
• Błaszak, C. 1980. Two new species of mites (Acari, Gamasida, Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 27(7): 541-549,
• Błaszak, C. 1981. Two new genera of mites (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 28(10-11): 637-645,
• Błaszak, C. 1981. Three new genera of Zerconid mites (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Can. J. Zool. 59: 2038-2047,
• Błaszak, C. 1982. New species of genera Echinozercon Błaszak and Skeironozercon Halaskova (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 30(1-2): 61-68,
• Błaszak, C. 1984. Three new genera of Zerconid mites (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the United States of America with a key to the American genera. Bull. ent. Pol. 53: 587-601,
• Błaszak, C. 1985. Two new species of mites (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the Yorkshire wolds, England. The Naturalist, 110: 65-70,
• Błaszak, C., Alberti, G. 1985. Podocinidae Berlese, 1913 – eine neue Milbenfamilie (Acari, Mesostigmata: Gamasina) für Bundesrepublik Deutschland. Zool. Anz., Jena, 215(3-4): 168-176,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1988. Beiträge zur Kenntnis der Morphologie von Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina, Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 14: 51-84,
• Błaszak, C., Alberti, G. 1989. Eine neue Epicrius Art aus Österreich (Acarina-Gamasida: Epicriidae) mit einem Schlüssel zur Bestimmung europäischer Arten. Verh. Zool. Bot. Ges., Österreich, Wien, 126: 67-75,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1989. Beiträge zur Kenntnis der Verbreitung und Umweltsprüche der küstenbewohnden Milbe Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina: Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 15: 177-186,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1990. Beiträge zur Kenntnis der Lebensweise der Litoralmilbe Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina: Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 16: 51-62,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1993. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Saprogamasellus) Götz, 1952 (Acari, Gamasida, Halolaelapidae). Genus 4(3): 143-267,
• Błaszak, C., Cokendolpher, J.C., Polyak, V.J. 1995. Paleozercon cavernicolus, n. gen., n. sp., fossil mite from a cave in the southwestern U.S.A. (Acari, Gamasida: Zerconidae), with a key to nearctic genera of Zerconidae. Internat. J. Acarol. 21(4): 253-259,
• Alberti, G., Błaszak, C. 1995. Further observations on spermatozoa in Gamasid Mites. In: Acari. Physiological and Ecological Aspects of Acari-Host Relationships (Kropczynska D., Boczek J., and Tomczyk A., eds.), Warszawa: Dabor. 1: 15-22,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1995. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Halogamasellus subgen.nov.) (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mit. 20/21: 25-94,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1997. Halolaelaps rafaljanus sp. nov. (Acari, Gamasida, Halolaelapidae) eine neue Art von der Nordseeküste Deutschlands. Genus 8(1): 3-7,
• Błaszak, C., Kaczmarek, S., Joou Ho Lee. 1997. Metazercon rafalskii sp. nov. (Acari, Gamasida, Zerconidae) a new species of Mite from South Korea. Genus 8(1): 9-14,
• Skorupski, M., Błaszak, C. 1997. Rafaphis microsternalis gen. nov., sp. nov. A new genus of mite of the family Eviphididae (Acari, Gamasida) from Poland. Genus 8(1): 135-143,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1998. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Halolaelaps s. str.) (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mit. 24: 1-23,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1998. Eine neue Untergattung Haloseius subgen. nov. in der Gattung Halolaelaps Berlese & Trouessart, 1889 (Acari, Gamasida: Halolaelapidae). Genus 9(3): 421-429,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R., 1998. Halolaelaps (Saprogamasellus) giganteus sp. nov. (Acari, Gamasida: Halolaelapidae), eine neue Art von der Ostseeküste Deutschlands. In: Ebermann, E. (Ed.): Arthropod Biology: Contributions to Morphology, Ecology and Systematics. – Biostematics and Ecology Series 14: 79-92,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1999. A new species of the genus Halolaelaps Berlese & Trouessart (Acari, Gamasida, Halolaelapidae) from the Spanish Mediterranean coast. Graellsia 55: 3-7,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2000. Saprolaelaps reticulatus nov. sp., eine neue Milbenart der Gattung Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabrück Naturwissensch. Mitt., 26: 135-138,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2000. Eine neue Raubmilben Saprolaelaps claudiae sp. nov., aus der Gattung Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari, Gamasida, Halolaelapidae). Genus, 11(4): 613-618,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2001. Beschreibung des Typusmaterials von Veigaia paradoxa Willmann, 1951 (Acari, Gamasida: Veigaiaidae). Osnabr. Nat. Mitt. 27: 89-97,
• Staręga, W., Błaszak, C., Rafalski, J. 2002. Arachnida – pajęczaki. (Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce, red. Z. Głowaciński), Instytut Ochrony Przyrody PAN Kraków: 133-140,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2002. Beiträge zur Kenntnis von Saprolaelaps Leitner, Europa (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mitt. 28: 159-197,
• Błaszak, C., Skoracki, M. 2003. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 4. Gattung: Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari: Gamasida; Halolaelapidae) Spixiana, München 26(3): 217-220,
• Błaszak, C., Michalik, J. 2004. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 5. Gattung: Halolaelaps Berlese & Trouessart, 1889 (Acari: Gamasida; Halolaelapidae), Spixiana, München, 27(1): 1-13,
• Błaszak, C., Skorupski, M., Ehrnsberger, R. 2004. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 6. Familie Veigaiaidae (Acari, Gamasida). Spixiana, München, 27(2): 165-178,
• Michalik, J., Błaszak, C. 2004. Die Entwicklung der Gamasina–Synusien auf einer Brandfläche im Notecka-Wald in Polen. Abh. Ber. Naturkundesmus. Görlitz, Band 76: 33-42,
• Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Skorupski M. 2006. European mites of the genus Veigaia Oudemans, 1905 (Acari, Gamasida: Veigaiaidae), Abh. Ber. Naturkundesmus. Görlitz, 78(1): 3-10,
• Błaszak, C., Łaniecka, I. 2007. Zercon rafaljanus sp. nov. a New zerconid mite (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Zootaxa 1464: 65-68,
• Błaszak, C., Olszanowski, Z., Szywilewska, A. 2007. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 8. Familie Zerconidae (Acari, Gamasida) SPIXIANA, München, 30 1: 103–116,
• Alberti, G., Di Palma, A., Krantz, G.W., Błaszak C. 2009. First ultrastructural observations on a putative sperm access system in veigaiid females (Veigaiidae, Gamasida). In: Sabelis, M.W., Bruin, J. (Eds), Trends in Acarology – Springer, Dordrecht, pp. 59-64,
• Di Palma, A., Alberti, G., Błaszak, C., Krantz, G.W. 2012. Morphological and functional adaptations of the female reproductive system in Veigaiidae (Acari: Gamasida) and implications regarding the systematic position of the family. Zoologischer Anzeiger 251, 49–70,
• Błaszak, C., Krantz, G.W., Alberti, G., Di Palma, A. 2013. A new species of the family Veigaiidae (Acari: Gamasida) from the USA, Annales Zool. 63(1): 7-13,
• Sikora, B., Błaszak, C. 2013. A new genus of soil mites of the family Zerconidae (Acari: Mesostigmata) from the United States of America. Annales Zoologici 63(4): 525-528.

Taksony nazwane na cześć Czesława Błaszaka

Wspomnienie Czesława Błaszaka jest nie tylko zaszczytem dla naukowców, ale także dla wszystkich pasjonatów biologii i taksonomii. Poniżej przedstawione są nazwy taksonów, którym nadano imię tego wybitnego badacza.

• Podgromada: Roztocze – Acari
• Rząd: mechowce – Oribatida
• 1. Crotonia blaszaki Szywilewska, Olszanowski & Norton 2005, Chile
• Rząd: Prostigmata
• Rodzina: Tydeidae
• 2. Lorryia blaszaki Kaźmierski 1998, Indie
• 3. Brachytydeus comaliatus Kaźmierski 2008, Rosja-Syberia
• 4. Brachytydeus karoli Kaźmierski 2008, Rosja – Syberia
• 5. Brachytydeus matador Kaźmierski 2008, Hiszpania
• Rodzina: Scutacaridae
• 6. Thaumatopelvis blaszaki Ebermann 2008, Włochy (Elba)
• Rodzina: Syringophilidae
• 7. Blaszakia Skoracki & Sikora 2008
• 8. Blaszakia tauracos Skoracki & Sikora 2008, Tanzania, Gwinea
• 9. Blaszakia rossae Skoracki & Sikora 2008, Kongo- Katanga
• 10. Syringophilopsis blaszaki Skoracki & Dabert 1999, Polska
• Rodzina: Myocoptidae
• 11. Trichoecius blaszaki Labrzycka & Dabert 2008, Polska
• Rodzina: Eriophyidae
• 12. Aculochetus blaszaki Skoracka, Lewandowski & Boczek, 2008, Finlandia
• Rząd: Gamasida
• Rodzina: Zerconidae
• Rodzaj: 13. Blaszakzercon Kemal & Kocak, 2009
• 14. Blaszakzercon hexagonatus Ujvari, 2012, USA
• 15. Blaszakzercon pulcher (Błaszak, 1984), USA
• 16. Rafas blaszaki Urhan & Ayyiidiz, 1996, Turcja
• 17. Zercon blaszaki Solomon 1982, Rumunia
• Rodzaj: 18. Blaszakiella Sikora & Skoracki 2008
• 19. Blaszakiella americana Sikora & Skoracki 2008, USA
• 20. Blaszakiella pardus (Ujvari, 2013), USA
• 21. Blaszakiella mahunkai (Ujvari, 2013), Kanada
• Rodzaj: 22. Neoblaszakiella Sikora 2014
• 23. Neoblaszakiella alaskensis (Ujvari, 2013), USA
• 24. Neoblaszakiella luisae (Ujvari, 2013), USA
• 25. Neoblaszakiella nodus (Ujvari, 2013), USA
• 26. Rafaskas blaszaki Sikora, 2014, USA
• Rodzina: Sejidae
• 27. Epicrosejus blaszaki Kaczmarek 2008, Korea Płd
• Rząd: Astigmata
• Rodzina: Pterolichidae
• 28. Xoloptes blaszaki Dabert J., Natress & M. Dabert 2008, Anglia
• Rodzina: Proctophyllodidae
• 29. Proctophyllodes cetti Badek, M.Dabert, Mironow & J. Dabert 2008, Kazachstan
• 30. Pedanodectes blaszaki Mironow 2008, Rwanda
• Podgromada: Pająki – ARANEAE
• Rodzina: Thomisidae
• 31. Australomisidia kangarooblaszaki (Szymkowiak, 2008), Australia
• Rodzina: skakunowate – Salticidae
• 32. Jacksonoides blaszaki Żabka & Patoleta, 2016, Australia
• Gromada: owady – Insecta
• Rząd: chrząszcze – Coleoptera
• Rodzina: czarnuchowate – Tenebrionidae
• 33. Quadrideres blaszaki D. Iwan 2014, Zambia

---

Oceń: Czesław Błaszak

---